مهران محبیان فر

خواندن این کتاب مفید را به دانشجویان و متخصصین مشاوره و روان شناسی توصیه می کنم.

اوتیسم یا درخودماندگی، نوعی اختلال رشدی (از نوع روابط اجتماعی) است که با رفتارهای ارتباطی و کلامی غیرطبیعی مشخص می‌شود. علائم این اختلال تا پیش از سه‌سالگی بروز می‌کند و علّت اصلی آن هنوز ناشناخته است. به کسانی که این اختلال رادارند اوتیستیک یا درخودمانده گفته می‌شود. این اختلال در پسران شایع‌تر از دختران است. وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی و سطح تحصیلات والدین نقشی در بروز اوتیسم ندارد. این اختلال بر رشد طبیعی مغز در حیطه تعاملات اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی تأثیر می‌گذارد. کودکان و بزرگ‌سالان مبتلابه اوتیسم، در ارتباطات کلامی و غیرکلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیت‌های مربوط به بازی، مشکل‌دارند.

باید بر این نکته تأکید کنیم که خانواده‌ها نقش مهمی در فرآیند اجتماعی شدن فرزندانشان دارند به‌طوری‌که بسیاری از تحقیقات نشان داده‌اند که کودکان تعاملات اجتماعی را از والدینشان یاد می‌گیرند.

ما در این کتاب تصمیم گرفته‌ایم که به موارد مهمی از بخش اختلال اوتیسم ازجمله: «تاریخچه اختلال اوتیسم» – «تعریف و انواع اختلال طیف اوتیسم» – «ویژگی افراد مبتلابه این اختلال» – «ارزیابی و تشخیص این اختلال» – «علت شناسی» – «بازی‌های کودکان طیف اوتیسم» – «راه‌های افزایش اعتمادبه‌نفس و عزت‌نفس این کودکان» – «روش‌های برخورد والدین با این کودکان» – «نظرات نظریه‌پردازان این حوزه اوتیسم» – «تحقیقات داخلی و خارجی این حوزه اوتیسم» – «روش‌های درمانی کودان طیف اوتیسم» بپردازیم.

امیدواریم که در این کتاب توانسته باشیم آگاهی و روش‌های مناسب برای شناخت و برخورد با این حوزهٔ مهم کودکان طیف اوتیسم را به شما عزیزان داده باشیم؛ و به امید آن روزی که هیچ کودکی دچار مشکل و ناراحتی نباشند و شادی و نشاط را در درون و بیرون خودشان را پرورش دهند تا آینده‌ای موفق را داشته باشند.

«مراقب قلب‌های زیبای فرزندانمان باشیم»

خانواده درمانی به عنوان یک نمونه واقعی از ساخنار و چارچوب زندگی فردی و گروهی است. در خانواده درمانی می‌توان دغدغه‌های هر یک از اعضای خانواده را مطرح نمود؛ اما این روش درمانی بیشتر بر روی کودکان مؤثر است؛ زیرا واقعیت روزمره کودکان مستقیماً تحت تأثیر بافت خانواده قرار دارد. خانواده درمانی در اواسط قرن بیستم به عنوان یک درمان مشهور شناخته شد.

روانکاوی آن‌گونه که فروید بدان شکل داده بود، نقش روابط خانوادگی در رشد شخصیت را قبول داشت؛ هر چند فنون درمانی آن فردگرا بود.«آکرمن» کسی بود که صورت‌بندی‌های روان‌کاری را در بررسی خانواده به کارگرفت و لذا یکی از بنیان‌گذاران خانواده درمانی به شمار می‌آید. «آدلر» و «سالیوان» نیز بر این حوزه رشد تاثیرگذاشته‌اند.

خانواده درمانی به عنوان یک نمونه واقعی از ساختار و چارچوب زندگی فردی و گروهی است. در خانواده درمانی می‌توان دغدغه‌های هر یک از اعضای خانواده را مطرح نمود؛ اما این روش درمانی بیشتر بر روی کودکان مؤثر است؛ زیرا واقعیت روزمره کودکان مستقیماً تحت تأثیر بافت خانواده قرار دارد. خانواده درمانی در اواسط قرن بیستم به عنوان یک درمان مشهور شناخته شد.

روانکاوی آن‌گونه که فروید بدان شکل داده بود، نقش روابط خانوادگی در رشد شخصیت را قبول داشت؛ هر چند فنون درمانی آن فردگرا بود.«آکرمن» کسی بود که صورت‌بندی‌های روان‌کاری را در بررسی خانواده به کارگرفت و لذا یکی از بنیان‌گذاران خانواده درمانی به شمار می‌آید. «آدلر» و «سالیوان» نیز بر این حوزه رشد تاثیرگذاشته‌اند.

در خانواده درمانی رویکردهای جدید و تخصصی شکل گرفنه که عبارت‌اند از: «خانواده درمانی مبتنی بر روان تحلیلی» – «خانواده درمانی تجربیاتی» – «خانواده درمان شناختی رفتاری» – «خانواده درمانی متمرکز بر راه حل» – «خانواده درمانی ساختی» می‌باشند.