کتاب بسیار خوب از جریان اختلافات بنی عباس با امام رضا ع و ورود امام به ایران و شهادت حضرت
این کتاب بهترین کارش این است که کتاب جمع و جور نو شته و از احادیث معتبر استفاده کرده و قابل قبول است
این کتاب ،کتابی از اثر طبع بیوک داوودی زنجانی است که با محتوای شعر مذهبی،قصیده،رباعی،دوبیتی،شاه بیت های نوحه ،مرثیه وشجاعت و دلیری های صحنه های عاشورایی که استاد داوودی آن را خیلی منظم و دقیق نقش آفرینی کرده می توان یکی از پر محتوا ترین کتاب در داشتن نوحه های زیبای ترکی،فارسی معرفی کرد . جلد اول داوودی زنجانی به نام شکوفه های عاشورا،جلد دوم نغمه عزا،و جلد سوم تحفه عزا که به چاپ رسیده اند . و انشاالله به زودی جلد چهارم به نام جلوه عزا از اثر قریحه استاد به چاپ خواهد رسید.99/11/2
نخستین چاپ ترجمه شادروان قمشه‌ای در سال 1323 ش انجام گرفته و از سوی کتابفروشی اسلامیه به صورت گراوری منتشر شده و برای اول بار در تاریخ ترجمه، شاید به اقتباس از بعضی ترجمه‌های اروپایی قرآن کریم، به صورت صفحه به صفحه است، نه زیرنویس، یا بین السطور، یعنی یک صفحه (دست راست) متن قرآن مجید است، و یک صفحه (دست چپ) ترجمه با ذکر شماره مسلسل آیات در جای خود. چنان که اشاره شد، این متن و ترجمه را شادروان استاد حسین میرخانی خوشنویسی کرده است، یعنی نص مقدس قرآن را به خط نستعلیق دو دانگ (کتابت جلی) و ترجمه را از آن ریزتر و به همان قلم نستعلیق نگاشته است. در تاریخ خط و خوشنویسی قرآن کریم، تا انقلاب اسلامی ایران، کتابت قرآن کریم به نستعلیق، در کمال ندرت، یعنی فقط دو سه نمونه، سابقه دارد. عکسی از یک صفحه از یک نمونه از آن، در کتاب فهرست قرآنهای خطی کتابخانه سلطنتی تالیف سرکار خانم بدری آتابای آمده است که متعلق به عصر قاجار است.
استاد میرخانی بار دیگر همین ترجمه را با اصلاحاتی که مترجم در ترجمه خود وارد کرده بود، در سال 1339 ش بازنویسی و خوشنویسی کرده که در سال 1342 ش از سوی همان ناشر انتشار یافته است. سپس چه بسا با اجازه مترجم، سایر ناشران نیز کمر همت به تجدید طبع این ترجمه، به صورت خوشنوشته یا حروفی (حروفچینی شده) بسته‌اند. از آن جا که خانواده مترجم، به ویژه فرزند ارشد ایشان، جناب آقای دکتر حسین الهی قمشه‌ای ، مانع تراشی نکرده‌اند، ده‌ها ناشر صدها چاپ از این ترجمه را در 55 سالی که از نشر اول آن می‌گذرد، انتشار داده‌اند. از این میان دو طبع هست که دکتر حسین الهی قمشه‌ای صحه خود را بر آنها نهاده است. یکی طبع انتشارات امیر کبیر در سال‌های 1361، 1367 و سال‌های دیگر، و دیگر طبع سازمان اوقاف (در سال 1369 و بعد). اما چنان که اهل فن تصریح کرده‌اند، چه این طبع‌های «صحه دار» و چه طبع‌های ویراسته آقایان محمد باقر بهبودی و حسن مسعودی ، چندان که باید و شاید منقح و پیراسته از اغلاط علمی فراوان- که در اصل بوده، یا گاه از سوی مصححان افزوده شده- نیست.
