سید علی حسینی
رضا امیرخانی یکی ار نویسندگان توانمند ، با تجربه و مشهور این روزهای ماست. نویسنده ای که در عین سادگی زبان ، پیچیده ترین مسائل سیاسی ، اجتماعی و اقتصادی امروزمان را از رهگذر نگاه تیزبینانه و معرفت شناسی برگرفته از فضای انقلابی خودش منعکس می کند. او را با اثرهای « من او» و «ره ش» شناختم. بعد از اینکه قلم توانای او در روایت سفرش به افغانستان در کتاب « جانستان کابلستان »و نوع نگاه فرهنگی و عمیقش و برشماری پیوندهای فرهنگی تاریخی دو کشور را دیدم علاقه مند شدم با آثار سفرنامه ای دیگر او نیز همراه شوم ، تا اینکه دراوایل فروردین امسال هنگامی که در حال جستجوی کتاب مورد نظرم در سایت گیسوم بودم به وصورت اتفاقی کتاب «نیم دانگ پیونگ دانگ» را دیدم. سفرنامه کره شمالی.مگر می شد؟آن هم با قلم امیرخانی؟ چرا که کره شمالی به دلیل انزوای سیاسی و اجتماعی غیر عادی اش امروز رازآلودترین کشور جهان است و محدودیتهای منحصر بفرد آن به گونه ایست که تا کنون هیچ اثر در خور و شایسته ای از این آرمانشهر کمونیستها منتشر نشده بود.به دلیل جذابیتی که موضوع کره شمالی برای من داشت آثار ترجمه شده را خوانده بودم که عمدتاً وصف احوال کره شمالی از زبان انسانهایی بود که از آنجا گریخته بودند. اما علاقه مند بودم اینبار از زاویه ای دیگر با موضوع روبرو شوم.کتاب «نیم دانگ پیونگ یانگ» حاصل دو سفر امیرخانی به کره شمالی است. خیلی کنجاو بودم تا روایت او را بخوانم و ببینم چه کرده است .
بلافاصله کتاب را سفارش دادم و الحمدلله علیرغم محدودیتهای بیماری کرونا ، در اولین فرصت ممکن کتاب به دستم رسید. بی درنگ شروع به مطالعه کردم و به قول ما رسانه ایها « یه تِیک » خوندمش.قلم زیبا ، جذاب ، طناز همراه با نگارش مخصوص امیرخانی به زیبایی مطالب افزوده بود.کتاب را با اشتیاق و ولع خاصی خواندم و دیدم که هنرمندانه در عین تصریح به همه چیزهایی که از واقعیت های نظام دیکتاتوری و استبدادی کره شمالی دیده است بدون آن که قصد توجیه داشته باشد به واقعیت های دیگری مثل آثار و عوارض طبیعی فرایند تحریم اشاره می کند و راز و رمزهای پشت پرده و پنهان تأثیر سیاست های اقتصادی بر مسایل اجتماعی و فرهنگی را می گشاید.
امیرخانی به دنبال انسان کره شمالی است و البته در آن فضای خاص و عجیب به سادگی راهی برای ارتباط با شهروندان ندارد و هر بار هم که با خطرکردن و جسارت می کوشد خود را به کسانی نزدیک کند آنها از وحشت و ترس فرار می کنند و راه را می بندند .
شاید اگر هرکسی به جای رضا امیرخانی بود از این همه محدودیت و منع به فقدان گزارش می رسید، اما او با هنرمندی و ذوق خود انسان کره شمالی را در میان این همه جای خالی نشان می دهد و عناصری ظریف و کوچک از حیات انسانی شهروندان را روایت می کند.
شیطنت های همیشگی و هنر او در برخورد با دوستان و همسفران و استفاده از تعابیر و نام گذاری های خلاقانه و کُمیک ، جذابیت کتاب رو دو چندان کرده است.
اگر هیچ کدام از این ها نیز نبود باز هم «نیم دانگ پیونگ یانگ» به دلیل این که نخستین گزارش مستقیم و نخستین کتاب ایرانی از کره شمالی است خواندنی می شد، زیرا همان کتابهای خارجی هم معمولا نقل خاطرات افرادی است که از کره شمالی گریخته و بخشی از پروژه رسانه ای غرب بر علیه این کشور هستند، نه گزارش مستقیم یک نویسنده یا خبرنگار غربی از مشاهدات و تجربه هایش در کره شمالی و از این نظر هم کار امیرخانی یک اثر جدید و بسیار مهم است. لذا خواندن آن را به همه علاقه مندان توصیه می کنم.
