ژیل دلوز با رجوع به خود میگوید: «زندگی استادان به ندرت جالب است». اما پشت یک استاد گاهی متفکری پنهان می شود و دلوز به زندگی متفکران علاقه داشت. اولین متون او، خواه به هیوم، نیچه، کانت، پروست، برگسون یا حتی لئوپولد فون زاخر-مازوخ باشند، ردپای این علاقه را نشان می دهد. با این حال، التقاط ظاهری این موضوعات مورد مطالعه نباید فریب دهد: اگر او پنهان در پشت نویسندگانی که درباره آنها اظهار نظر می کند پیشرفت کند؛ دلوز یک مفسر ساده نیست، بلکه قبلاً فلسفه خود را پیشنهاد می کند.
این اثر کار فلسفی ژیل دلوز (1925-1995) را در سه دوره ارائه می دهد که متوالی به تاریخ فلسفه، فلسفه سیاسی و تجربه نویسندگی با فلیکس گاتاری، به آفرینش فلسفی و هنری اختصاص دارد. بنابراین او نشان می دهد که اگر هر کتاب ژیل دلوز مجموعه جدیدی از مفاهیم را برای پرداختن به یک مسئله اصلی ارائه دهد، چگونه فلسفه منسجم شگفت انگیزی از کل کار دلوزی پدیدار می شود.
