درآمدی بر قواعد برداشت معنا از متون دینی

مروری بر کلیات و مبانی علم نحو و لغت و استفاده از آنها برای استخراج معنا از متون دینی و اجتهاد و استنباط احکام شرعی مندرج در آن‌ها است. در این اثر ابتدا به بررسی مفاهیمی چون: اجتهاد و حجیت قول لغوی و نیز کاربرد آن در برداشت معنا از یک متن پرداخته شده و پس از آن به معرفی مطرح‌ترین واژه‌شناسان مورد استناد فقهای شیعه تا قرن دهم هجری و ارتباط فقها با آنان پرداخته شده و نقش دیدگاه‌های لغویان و معاجم لغوی نگاشته توسط آنان و نیز نقش ادیبان در صدور فتوای مجتهدان دینی، مورد بحث و بررسی تاریخی قرار گرفته است. در ادامه نویسنده به ارایه ضوابطی لغوی و ادبی برای آیین‌مند کردن برداشت معنا از آیات و روایات و سایر متون دینی برگرفته از قول فقها پرداخته و میزان استفاده فقیهان از قول لغت‌شناسان و نیز ترجیح قول ایشان در صورت تعارض پیدا کردن دیدگاه آنان با قول فقها را مورد بحث و بررسی قرار داده است. نویسنده همچنین به مرجعیت عرف و شرع در تفسیر لغات اشاره نموده و راه‌های رفع تعارض لغت با عرف و تعارض دو عرف با یکدیگر را بررسی نموده است.