نگاهی کلی به عرفان‌های نوظهور

تبیین اصول کلی و ماهیت عام در فرقه‌های نوپدید دینی است. «عرفان‌های نوظهور» یا «جنبش‌های نوپدید دینی»، نخستین‌بار بر جریاناتی اطلاق گردید که پس از جنگ ویتنام و در پی جنبش‌های دانشجویی سال 1968 شکل گرفت و اصطلاحاتی مانند ادیان سکولار یا ادیان خودساخته بر همین جریانات اطلاق شده است. برخی از محققین وجود بیش از 1000 فرقه را فقط در آمریکا پذیرفته است. از دیدگاه نگارنده بحران در بعد روح و روان بستر اصلی رویش عرفان‌های جدید بوده و بسیاری از رهبران این فرق، کسانی بوده‌اند که در دوره‌ایاز زندگی خود، این بحران را تجربه نموده و سپس قادر به مهار یا کنترل آن شده‌اند و عوامل برون‌رفت از بحران خود را به عنوان معنویت و گاهی با نام عرفان مطرح و تبلیغ می‌کنند. وی معتقد است که روی‌کرد کلی در تمام این فرقه‌ها، تبلیغ بی‌نیازی از دین در سایه این عرفان‌ها است.