خودستایی در ادبیات و به خصوص شعر، یکی از انواع سخنوری است. کمتر شاعری دیده میشود که بیانش آمیزه ای از تفاخر و خودستایی نباشد. شاعران واپسین، به ویژه، در روزگار صفویه برای آن که خود را به دیگران بشناسند، در مقام خودستایی برمی آمدند. کتاب حاضر موضوع خودستایی و تفاخر در بیان شاعران، در فاصلة زمانی قرن چهارم تا دورة مشروطه اختصاص دارد و نگارنده در آن به ذکر آثار تفاخرآمیز 24 تن از شاعران پرداخته که برخی از آنها عبارت اند از: مسعود سعد سلمان، حکیم سنایی غزنوی، خاقانی شیروانی، وحشی بافقی، طالب آملی، فیضی دکنی، حزین لاهیجی، ایرجمیرزا، و ملک الشعرای بهار.
