فصل هفتم

گاه چنان اسیر «من» می‌شویم که چشم جان بر حقایق می‌بندیم و این‌گونه وانمود می‌کنیم که نمی‌گذارند... نمی‌شود... اگر این‌گونه می‌شد یا اگر آن‌گونه... ما زندانیان «من»‌های ریشه‌دار و از همه‌جا بی‌خبر خویش می‌شویم، زندانیان باور. بسیار دور از خیال ماست که زندانی باشیم و زندان‌بان، اما هستیم. ناممکن است که خود را زخم بزنیم، اما می‌زنیم، در حقیقت ما سایة معنوی خودی خویش را نادانسته از خود می‌رانیم و این «من» سرگردان بی‌کس تنهای تنها را بی‌هیچ امنیتی به حال خود رها می‌کنیم و این زمان است که ناامیدی گریبان‌گریمان می‌شود. کتاب حاضر ماجرای زنی سرگشته است در چالش با «من» درونی‌اش. روند بازسازی شخصیتی این زن که جایگاه معنوی خویش را در فراز و نشیب‌های میان کودک و بالغ بازمی‌یابد، توسط نویسنده به تصویر کشیده شده است.