مینوسی‌ها

تمدن یونان و جزایر اطراف آن، واقع در جنوب قارۀ اروپا، از جمله تمدن‌های کهن و پیشرفتۀ جهان باستان به شمار می‌آیند. شناخت اکثر افراد از این تمدن به قرون چهارم و پنجم پیش از میلاد مربوط است که بزرگانی هم‌چون افلاطون، پرکلیس، ارسطو و موفوکلس را در خود پرورانده است. اما تحقیقات «شلیمان» آلمانی در 1874 م در مینسه، تپۀ صخره‌ای در شمال شبه‌جزیرۀ پلویونز باستان (جنوب ایران) نشان داد که باید اعماق وجود تمدن‌های بسیار قدیم‌تر را در این منطقه انتظار داشت. یکی از این تمدن‌ها، تمدن مینوسی (به نام محل جغرافیایی کشف آن) است. تمدن مینوسی به عصر مفرغ، یعنی سه‌هزار تا هزار سال پیش از میلاد مربوط است. مینوسی‌ها با وجود داشتن خط، اثر مکتوبی از خود به جا نگذاشته‌اند. از این رو شناخت آنها تنها با بررسی آثار و اشیاء باستانی به دست آمده ممکن است. آثار به جای مانده از آنها هم‌چون کوزه‌های دهن‌گشاد حمل بار، تصاویر کشتی‌ها، ساختمان‌ها و تجهیزات موجود در آن، ادوات مربوط به کشاورزی، لباس و زیورآلات حاکی از زندگی اجتماعی پیشرفته و اقتصاد قوی مینوسی‌ها است. نگارنده در جلد دوم از مجموعۀ «تمدن‌های گمشده» به تفصیل به شناخت این تمدن می‌پردازد و طی هفت فصل پیدایش مینوسی‌ها، زندگی سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، هنرها، مذهب، جنگ و چگونگی نابودی آنها را بررسی می‌کند. کتاب هم‌چنین ضمایمی دربارۀ گاه‌شماری آنها، آثار مورد استفاده در این تالیف و نقاشی‌ها و تصاویری از ابنیه و آثار مکشوفه در خود دارد.