موسا و یکتاپرستی

زیگموند فروید (1856-1939م) پایه گذار مکتبی نو در پلاگوژی، پیشروی افکار نوین در روان‌شناسی و روان‌پزشکی و واضع علم جدید روان تحلیل‌گری است. او کاشف راز ذهن می‌باشد و هدف اصلی‌اش توانمند ساختن بشر بود، به طوری که بر پایۀ این توانمندی بتواند ناخودآگاه را بکاود، امیال غریزی‌اش را دریابد و نیروی پنهان در خویش را کشف کند و در نهایت این که‌ از درون خود و دیگران آگاه شود؛ زیرا وی معتقد بود که بشر تنها امید روی زمین است. وی با چیرگی بر قوانین قدیم و طرح مسائل نوین به جست‌وجوی "خود" در عرصۀ ذهن پرداخت. او علم را از اصطلاحاتی را که ابداع کرد، هم اینک وارد تمام زبان‌های دنیا شده و در حیطۀ علم بشر، در حوزۀ ادبیات و هنر، در تحول ادیان و اساطیر تا قبل تاریخ، تعلیم و تربیت و سرانجام در شعر و اندیشه تأثیر عمیقی برجای نهاده ‌است. او غبار قرون را از لایه‌های فشردۀ تمدن و تاریخ بشر زدود و نشان داد که چگونه جسم و روح به هم می‌آمیزند و در عرصه‌های متفاوت ظاهر می‌شوند. یکی از شخصیت‌های تاریخی که فروید به نوشتن زندگی وی علاقه داشت، حضرت موسا بود. موسا شخصیتی افسانه‌ای داشت که در حین هیجان انگیز بودن، هراسناک نیز می‌نمود. موسا قانون گذار و راهبر بود؛ پیامبری که تحول بزرگی در عهد عتیق به وجود آورد و در 13 یا 14 قرون ق.م مهاجرت بزرگی را هدایت کرد و پس از دوران پر رنج اقامت در مصر هویتی تاریخی برای خویش به وجود آورد.