گفتمان هویت و انقلاب اسلامی ایران

انقلاب اسلامی ایران توانست با بهره‌گیری از نظام معنایی و اندیشه‌ای بدیع و عمیق یعنی توسل به آموزه‌های اصیل دینی خود، هویتی نوین و تحول‌ساز ایجاد کند. مسالۀ اصلی این است که به رغم وجود تنوعات هویتی موجود در جامعۀ پیش از انقلاب و ورود جریان‌های فکری ایدئولوژیک بیگانه، چگونه اسلام شیعی توانست به عنوان منبع معنابخش، به مرجع یگانه و هویت غالب مبدل شود و طی فرآیند هویت‌سازی، انسجام از دست رفتۀ ناشی از بحران هویت را به جامعه بازگرداند؟ نگارنده در کتاب حاضر نخست مفهوم هویت را از منظر روش تحلیل گفتمان تبیین و سپس گفتمان‌های هویتی جامعۀ سیاسی ایران در سال‌های 1320-1357 را بررسی می‌کند. وی در ادامه به بحث دربارۀ چگونگی مرکزیت یافتن گفتمان اسلامی شیعی در انقلاب اسلامی می‌پردازد و در پایان فرآیند هویت‌سازی در دوران پس از انقلاب را بررسی می‌نماید.