محمدتقی بهار (ملک‌الشعرا)

"میرزا محمدتقی"، که بعدها به محمدتقی ملک‌الشعرای بهار شهرت یافت، در سال 1304 ه . ق در مشهد به دنیا آمد. چهارساله بود که به مکتب‌خانه رفت و شش‌ساله بود که فارسی و قرآن را می‌خواند. در هفت‌سالگی شاهنامه را نزد پدرش آموخت و در همان زمان اولین شعر خود را سرود. بعد از فوت پدرش و در سن هجده‌سالگی به منصب ملک‌الشعرای آستان قدس رسید و بعد از آن وارد عالم سیاست و طرفداری از مشروطه‌خواهان شد که سرآغازی برای روزنامه‌نگاری او بود. او با نشریۀ خراسان همکاری خود را آغاز کرد. این نشریه ابتدا نیمه‌مخفی و سپس آشکارا انتشار یافت. بهار بعد از همکاری با نشریۀ خراسان و طوس به انتشار نشریۀ احتیاج، نوبهار اول، تازه‌بهار، نوبهار دوم، نوبهار دورۀ سوم، نوبهار دورۀ چهارم، زبان آزاد، نوبهاردورۀ پنجم، دانشکده، نوبهار دورۀ ششم، نوبهار دورۀ هفتم و روزنامۀ ایران اقدام نمود. وی تا 7 سال و 4 ماه بعد از نوبهار دورۀ هفتم حیات داشت و در این مدت سمت‌هایی در کنگرۀ نویسندگان ایران، وزارت فرهنگ، نمایندگی تهران، جمعیت ایرانی هواداران صلح و سایر تشکل‌ها برعهده داشت تا این که در سال 1330 بر اثر بیماری در خانه‌اش درگذشت. ملک‌الشعرای بهار شاعر و روزنامه‌نگار چیره‌دست و نام‌آور ایرانی است که در هر دو زمینه توانایی بسیار داشت. از این رو نگارنده در کتاب حاضر به بیان زندگی و فعالیت‌های او، به عنوان یکی از مفاخر مطبوعات ایران، پرداخته است.