زنان تروا

لوکیوس آنایوس سنکا در حدود سال 4 ق . م در اسپانیا زاده شد. آداب سخنوری را نزد چند استاد آموخت و مدت زمانی نیز با موفقیت به حرفه‌ی وکالت پرداخت. وی در مقام خطیب به چنان جایگاهی رسید که حسادت امپراتور کالیگولا را برانگیخت. او معلم نرون بود و آن متانت و فرزانگی که در آغاز حکومت نرون می‌بینیم از تاثیرات آموزش‌های این فیلسوف است. از سنکا نوشته‌های ادبی و فلسفی بسیاری برجای مانده و او را از بزرگ‌ترین فیلسوفان رواقی رم می‌دانند. در عرضه‌ی تراژدی، سنکا پیرو ائوریپیدس بود و از نویسندگان رمی نیز تاثیر پذیرفته است. نمایش‌نامه‌نویسان دوران رنسانس سنکا را آموزگار خویش می‌دانستند. سنکا در 65 م به فرمان نرون خودکشی کرد. تراژدی زنان تروا داستان غم‌بار مصائبی است که بعد از شکست تروا دامن‌گیر زنان اسیر این شهر شد. زنان تروا را بهترین تراژدی سنکا می‌دانند. در این نمایش‌نامه زبان سنکا، شعری است و او با چنین زبانی زشتی و تباهی جنگ و پوچ بودن افتخارات فاتحان و نیز شجاعت و متانت انسان‌ها را در برابر مرگ ناگریز و پاسداری از حیثیت آدمی در برابر غرور و قساوت فاتحان را به تصویر می‌کشد. سنکا آموزه‌های فلسفه‌ی رواقی را در نگرش شخصیت‌ها جای داده و از این‌رو است که آن‌ها شباهتی به هم‌نامان خود در تراژدی‌های یونانی ندارند.