فلسفه کانت: به ضمیمه غلبه بر ثنویت کانتی

"کانت"، آموزگار عصر مدرنیته است، فهم تفکر کانت، ره‌آموز دوران چهارصدساله‌ی غرب است. کانت در سال 1755 با نظریه‌ی "گردابی" مشهور خویش به صحنه می‌آید و در آن خاستگاه علی جهان را بر حسب ابری از گاز، که گردش درونی دارد، توضیح می‌دهد. در این زمان، او هنوز ساختار کامل‌ فلسفی و تفکر خویش را گسترش نداده و هنوز تحت تاثیر دو تن از نیرومندترین متفکران آن دوران یعنی لایب‌نیتس و ولف است. مشکل عظیمی که این متفکران با آن روبه‌رو بودند آن بود که مکانیسم کور فیزیک جدید را با مفهومی از اراده الهی در جهان آشتی دهند. کانت در سال 1756 رساله‌ای به زبان لاتین تحت عنوان "مونادولوژی فیزیکی" نوشت. در این رساله وی یادآور شده که اتم‌ها مانند نقطه‌هایی از نیرو مجسم می‌شوند نه به صورت ذره‌های خنثی که مکانیسم به آن قایل است. در این رساله تا اندازه‌ای به مخالفت هیوم به قانون علیت پاسخ داده شده است. کانت، بنیان باور دینی را بر مقیاس عظیم کیهانی ممکن دید که در آن رویدادها به طور علی با یک‌دیگر پیوند دارند. با این همه وی با هیوم موافق بود که رابطه‌ی علی را نه می‌توان به طور منطقی بیان داشت و نه به صورت تجربی مشاهده کرد. کتاب حاضر کوششی است در راه فهم فلسفه‌ی کانت که برای دانشجویان رشته‌ی فلسفه نگاشته شده است.