نظام ارتباطی آموزش در ایران: آموزش متوسطه و آموزش عالی با تاملی بر علوم انسانی

این مجموعه متضمن مقالاتی است شامل بررسی و توصیف وضعیت ارتباطی موجود میان آموزش متوسطه و آموزش عالی به مثابه‌ی دو بخش اصلی نظام آموزش کشور و توصیف عوامل و موانع اصلی برقراری ارتباط ساختاری و فرایندی مطلوب و معنادار میان آموزش متوسطه و آموزش عالی است. بر این اساس در کتاب با توصیف عمده‌ترین انتقاداتی که در دو دهه‌ی اخیر به لحاظ آسیب‌شناسی بر عملکرد نظام آموزش کشور وارد شده، زمینه‌ها و رهیافت‌های اصلی برقراری ارتباط پویا و بالنده و هم‌گرایی میان این دو بخش اصلی نظام آموزش کشور مطرح می‌شود. مقالات کتاب عبارت‌اند از: " تأسیس شورای هماهنگی آموز؛ راهبرد ارتباطی میان آموزش متوسطه و عالی / علی‌محمد کاردان"، "الگوی آموزش پرسش محوری به جای پاسخ محوری / محمود مهرمحمدی"، "بازنگری در معنای یادگیری / فریده مشایخ"، "تعلیم و تربیت کثرت‌گرا / زهرا گویا"، "گسست میان آموزش متوسطه و آموزش عالی / خسرو باقری"، "چالش فراروی آموزش در ایران / محمدجعفر جوادی"، "نظام آموزشی در ایران؛ تقلید بدون تطبیق / علی‌رضا مهاجری"، "کارآفرینی برای فارغ‌التحصیلان علوم انسانی / فوزیه فکری"، "علوم انسانی به مثابه مدیر جامعه / مصطفی عطاران" و "بازنگری در نظام امتحان محوری / حسین مدرسی". در پایان کتاب، ضمن اشاره به وضع مطلوب نظام ارتباطی آموزش، راه‌های رسیدن به آن در ایران بیان می‌شود.