سقراط: حکیمی که از پرسیدن باکی نداشت

شرحی که از زندگی و اندیشه‌ی سقراط در این کتاب فراهم آمده مبتنی است بر نوشته‌ی افلاطون و گزنفون و تحقیقات دیگران که در سیزده فصل سامان یافته است. در آغاز کتاب خاطرنشان شده است: "با تأمل در مباحثات سقراط می‌توان به علت غایی رفتار بشر پی برد و دانست که هدف نهایی او چیست و چه باید باشد؟ آیا تحصیل مال و مکنت تا زمانی که زنده است؟ یا پروردن شخصیتی استوار و فضایل مختلف انسانی؟ یا آن که باید بکوشد جهانی را که در آن سر می‌کند با تولیدات بسیار و با سازندگی، بهتر نماید؟ اکثر مردم نخستین مورد را انتخاب می‌کنند، ولی سقراط مورد دوم را دوست می‌داشت. این حکیم نوشته‌ای از خود به جای نگذاشته، ولی از میان بزرگان هر طبقه دوستانی داشته، از گزنفون سردار تندخوی نظام گرفته تا افلاطون که اشراف‌زاده‌ای بود با طبعی لطیف. مطالب که این دو درباره‌اش نوشته‌اند تنها مآخذ به جای مانده از آرا و اندیشه‌های اوست. از این مطالب که برخی از آن‌ها در کتاب حاضر مورد بررسی قرار گرفته برمی‌آید که او مردی شجاع، صبور، زیرک و بسیار بذله‌گو بوده و هدفی معین را در زندگی دنبال می‌نموده که هدایت انسان به حقیقت بوده است. او بر این باور بود که حقیقت صرف نظر از نتایج و آثار زودگذرش، سرانجام پیروز خواهد شد و تقوا و فضیلتی از آن سر بر خواهد آورد که پایه‌هایش همیشه استوار می‌ماند. متأسفانه سقراط خودر ا گرفتار کشاکش‌های زیانبار سیاسی کرد. دشمنانش به رهبری ملتوس او را متهم کردند به این که "با خوب جلوه دادن اصول بد" جوانان را به انحطاط می‌کشاند، از این رو او را محکوم به مرگ کردند. سقراط را می‌توان به طریقی چهره‌ای تقریبا مذهبی دانست که تجسم عقل بوده است، و نیز نخستین کس از مردم جهان که در راه تحری حقیقت به شهادت رسید".