ادریسیان، یافته‌های جدید

با سقوط خلافت بنی‌امیه و قدرت‌گیری عباسیان در بغداد، در سرزمین‌های دوردست اسلامی، به تدریج حکومت‌های مستقل و نیمه مستقل محلی سربرآوردند. در افریقیه (شمال آفریقا) دولت‌هایی چون اغالبه، آل رستم، ادریسیان و طولونیان، تشکیل شد. حکومت ادریسیان با ایدئولوژی شیعه زیدی در سال 172 ه.ق، به رهبری شخصی به نام ادریس و با حمایت قبیله‌های بربر در افریقیه شکل گرفت. نویسنده مدعی است در این کتاب یافته‌های جدیدی ارائه کرده که به ابهامات پاسخ می‌گوید و داده‌های گذشته را مورد تردید قرار می‌دهد. او معتقد است که ظهور ادریسیان در منطقه شمال آفریقا براساس یک دعوت مخفی، سازمان یافته و هدایت شده، بر پایه تفکرات معتزلی بوده است. کتاب از سه "باب" تشکیل شده است. باب اول با عنوان "ایجاد حکومت ادریسیان" مشتمل بر چهار فصل است: 1 - شیعیان زیدی در شرق اسلامی، 2 - مغرب الاقصی اندکی پیش از ایجاد حکومت ادریسیان، 3 - دعوت زیدیه در سرزمین مغرب، 4 - تاسیس حکومت ادریسیان. باب دوم که "سیاست داخلی ادریسیان" نام گرفته از دو فصل تشکیل شده است: 1 - مرحله نیرومندی، 2 - مرحله فروپاشی. در باب سوم طی سه فصل "روابط خارجی ادریسیان" مورد بحث قرار می‌گیرد: 1 - سیاست در برابر حکومت‌های خوارج، 3 - سیاست ادریسیان در برابر امویان اندلس و فاطمیان. در پایان نتیجه‌گیری آمده است.