روح انسان در هنر آسیایی

کتاب حاضر حاوی شش جلسه سخنرانی‌ "لارنس بنیون" در شرح هنر آسیایی است که در سال 1933 - 1934 در دانشگاه هاروارد ایراد شده است. (لارنس مدت‌ها ریاست بخش باسمه‌ها و نقاشی‌های شرقی را در موزه بریتانیا بر عهده داشت). او در این اثر کوشیده است معنای هنر آسیایی را در توصیف مفاهیم معنوی با زبانی ساده و روان شرح دهد. لارنس "مضمون سخن خود را تنها به قلمرو نقاشی در این قاره محدود نکرده بعضا به تندیس‌های قدیمی آن اشاره می‌کند... از بیان او بر منوال مقایسه چنین پیداست که اگر ما هنر نقاشی آسیا را مثلا به خیمه برافراشته‌ای تشبیه کنیم چند دیرک اصلی آن عبارت‌اند از: هنر چین با منظره‌نگاری شگفت‌انگیزش، هنر هند با دیوار نگاره‌های کهن و بی‌نظیرش، هنر ایران با مصورسازی منظومه‌های بدیع و بهشتی‌اش و هنر ژاپن با نقاشی طوماری و باسمه‌های رنگی دلپذیر و مردمی‌اش؛ و این چهار ستون است که خیمه نقاشی آسیا را برپا نگاه داشته است. سخنور از تاثیر و نفوذ هنر ایران بر چین، ژاپن و هند مغولی یاد می‌کند و متقابلا از تاثیرات سرزمین‌های دیگر بر هنر نقاشی ایران سخن می‌گوید. او روی هم رفته به مستمعان خود نشان می‌دهد آنچه مانع رویت هنر بدیع شرق در مغرب زمین شده همانا پیش‌داوری و تعصب و نگاه برتری جویانه‌ای است که غربی‌ها از قدیم در نگریستن به شرق داشته و به آن عادت کرده‌اند". لارنس می‌گوید که "می‌خواهم نشان دهم چگونه روح انسان در چین یا هند، در ایران یا ژاپن از طریق هنر خلاق توانسته نسبت خود را با دنیا و کاینات بیان کند؛ می‌خواهم شباهت‌ها و تفاوت‌های هنر آسیایی را با هنر کشور‌های غربی و تاثیرات هنری نژادهای گوناگون آسیایی را بر یک دیگر و مزیت دستاورد ویژه هر یک از آن‌ها را در کل هنر آسیایی توضیح دهم".