اندرزنامه‌نویسی در ایران باستان

اندرز به معنای وصیت، توصیه، پند و نصیحت است و اندرزنامه‌ها در زمره ادبیات شفاهی به شمار می‌آیند که با کمی تغییرات از نسلی به نسل دیگر انتقال یافته‌اند. اجرای درست آداب و رسوم دینی، شیوه مملکت‌داری، راستگویی، درست‌کرداری و درنهایت روش‌های درست زندگی کردن از پندهای اندرزنامه‌هاست. این کتاب شامل دو بخش است که در بخش نخست به بررسی اوضاع سه دوره باستانی هخامنشی، اشکانی و ساسانی پرداخته شده و در بخش دوم، ادبیات و اندرزهای آن دوران، تفاوت در سبک نگارش اندرزها و تأثیر جامعه بر نوع آن‌ها، مورد مطالعه قرار گرفته است.