تکنولوژی: فرانکشتاین یا پرومته؟

کتاب حاضر شامل مقالات و خطابه‌هایی با موضوع تکنولوژی می‌باشد و شامل شش فصل می‌باشد. در فصل اول، فلسفه تکنولوژی ریاضی از دیدگاه هایدگر و مارکس مطرح می‌شود که مؤلف سعی داشته روش‌های به کارگرفته شده در جامعه ریاضی‌دانان را بررسی کند. او روش‌های اثبات در قلمرو ریاضیات را تکنولوژی قلمداد می‌کند؛ که دارای دو بخش نرم و سخت هستند. روش‌های اثبات کردن فضایای ریاضی را می‌توان بخش نرم تکنولوژی به کار گرفته شده در ریاضیات دانست و به کارگرفتن مداد و کاغذی برای اثبات قضایا بخش سخت این تکنولوژی است. از این رو فصل دارای دو بخش است: بخش اول تکنولوژی ریاضی به‌عنوان امری مابعدالطبیعی در بطن ماهیت تکنولوژی جدید از منظر هایدگر مورد بررسی قرار می‌گیرد و نشان داده می‌شود که چگونه گشتل سبب تغییر تکنیک‌های اثبات در ریاضیات شده و ماهیت ریاضیات را دگرگون کرده است. در بخش دوم مطابق دیدگاه مارکس از ابزار شروع می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه در نیمه دوم قرن بیستم، جایگزینی ابزار مداد و کاغذ با کامپیوترها سبب تغییری اساسی در معنا و محتوای اثبات ریاضی شده است. در فصل دوم تحقیق در باب ذات‌گرایی تکنولوژی مطرح می‌شود که مطالعه‌ای موردی در تکنولوژی پزشکی دارد و به ماهیت مستقل از اراده تکنولوژی می‌پردازد. مؤلف هایدگر را در زمرهٔ قائلین به ماهیت مستقل برای تکنولوژی قلمداد می‌کند هرچند تلقی هایدگر از ذات با تلقی سنت فلسفی متفاوت است. تکنولوژی پزشکی نحوه‌ای انکشاف است و فوق اختیار ماست. در فصل سوم مؤلف پدیده طبی سازی را مورد تأمل قرار می‌دهد. در فصل چهارم مؤلف درباره خودمختاری صنعت رسانه و تبلیغات می‌نویسد و با ارزیابی انتقادی دیدگاه‌های انتقادی دیدگاه‌های هایدگر، بورگمن، و ایلول در زمینه فلسفه تکنولوژی می‌کوشد تا معنای خودمختاری تکنولوژی در رسانه و تبلیغات را روشن کند. در فصل پنجم از تجارت الکترونیک از دیدگاه فلسفه تکنولوژی صحبت می‌کند و مؤلف کاربست تعاریف و تحلیل‌های فیلسوفان تکنولوژی را بر تجارت الکترونیک مورد بررسی قرار می‌دهد. مسئله رابطه اخلاق و تکنولوژی مطرح می‌شود و ویژگی مجازی و فرا واقعیت تکنولوژی پست مدرن بررسی و از این منظر عوارض و پیامدهای تجارت الکترونیک در هویت افراد و سنت‌های جامعه واکاوی می‌شود. در فصل ششم برنامه توسعه به مثابه تکنولوژی اجتماعی رویکردی فلسفی مطرح شده و مؤلف پس از اشاره به معانی مختلف تکنولوژی، نشان می‌دهد که برنامه توسعه را می‌توان به مثابه تکنولوژی اجتماعی بررسی کرد.