روایت‌پژوهی در زمانی: سنجش روش‌های قصه‌گویی و داستان‌نویسی در فارسی

روایت پژوهی در همین چند دهه اخیر از آبشخور ساختارگرایانه خود فاصله گرفته و با بهره‌گیری از چارچوب‌های روش‌شناختی تازه‌تر به‌سوی الگوهای مطالعاتی دیگر چون فمینیسم، روانکاوی پساساختارگرایی و مطالعات فرهنگی دامن گسترده است. بی‌آنکه پاسخ جویی برای مسائل نظری و توصیفی پیشین را فروبگذارد. روایت پژوهشی سنتی در این مقاصد صورت گرایانه خود را نیز در دو جهت، یکی زبان‌شناسی و علوم شناختی و دیگر مطالعات رسانه، همچنان پی گرفته است. هدف از پژوهش حاضر، پیشنهاد پاره‌ای ابزارها و روش‌های کارآمد در سخن کاوی گفتمان روایی با توجه به پیکره‌ای از قصه‌های عامیانه فارسی و ادبیات داستانی ایران بوده است.