شاهنامه فردوسی و اسطوره‌ها

تاریخ باستان ایران همواره از جوانب گوناگون قابل بحث و بررسی بوده و یکی از مهم‌ترین منابع در این حوزه شاهنامه فردوسی است. از مهم‌ترین محوری‌ترین مباحث ذکر شده در شاهنامه فردوسی مباحث کلامی نظیر ابلیس، دیو و اهریمن است. اهریمن همواره در عرصه ادبیات کهن ایران، حضور چشم‌گیری داشته و پرداختن به مسأله روشنی و تاریکی، دو نماد خیر و شر از مهم‌ترین موضوعات این عرصه بوده است. نوشتار حاضر به بیان دیدگاه‌ها و نحوه بیان «دیو»، «اهریمن»، و «شیطان» در شاهنامه اختصاص دارد. در این اثر ابتدا تعریفی از حماسه، اسطوره، اهریمن و نیروهای اهریمنی ارائه شده و سپس، مصادیق بارز آن در داستان‌های شاهنامه ذکر شده و سرانجام بر اساس فرم حماسه و همچنین غلبه نیروهای خیر بر شر در یک نقطه تلاقی، هم خیر بر شر غالب می‌شود و هم حماسه به نقطه پایانی خود از نظر فرم و محتوا می‌رسد.