تاریخ آموزش در اسلام (به زبان روسی)

گزارشی تاریخی از وضعیت آموزش و پرورش در اسلام است. نگارنده در آغاز این اثر که به عنوان متن درسی دانشجویان رشته علوم تربیتی در مقطع کارشناسی در نظر گرفته شده؛ پیرامون تاریخ آموزش و پرورش در ایران از دوره مادها به بعد و زبان و خط در عهد باستان بیان مطالبی را ارایه داده و سپس با بررسی آیین‏ها و تعالیم مهرپرستی، زرتشت، بودا، مانی و مزدک به نقش آن‎ها در تعلیم و تربیت کودکان و نوجوانان اشاره کرده است. وی بر این باور است که اساسا رسالت پیامبران بر پایه تعلیم و تربیت استوار گردیده و تاسیس کانون‎های تعلیم و تربیت در آیین مسیحیت یکی از وظایف مهم به‎شمار می‎رفته است. او در ادامه از دانشگاه جندی‏شاپور به‎عنوان یکی از مراکز مهم علمی، آموزشی و فرهنگی عصر ساسانیان نام برده و معتقد است که تقریبا همه دانش‎های آن روزگار در این دانشگاه تدریس می‎شده است. نویسنده فصل دوم را به مطالعه آموزش و پرورش در ایران اسلامی اختصاص داده و از روش‎های آموزشی و تربیتی پیامبر اکرم(ص) و ائمه معصومین(ع) سخن به میان آورده و نقش آنان در هدایت، ارشاد و تربیت مردم را بسیار موثر و مطلوب توصیف کرده است. وی بر این مطلب تصریح ‏ورزیده که گسترش تعالیم اسلام موجب شد تا مدارس مختلفی مانند مدرسه معروف نظامیه از سده پنجم تا عصر صفویه در نقاط مختلف ایران تاسیس گردد. در فصل سوم از تشکیلات و قوانین مدارس قدیم، شیوه‏های تعلیم و تربیت در آن‎ها، انواع فعالیت‎های آموزشی و پرورشی مساجد، مکتب‏خانه‏ها و مدارس و کیفیت تعلیم آن‎ها، مواد و کتاب‎های درسی، سمت‎های اشخاص در مدرسه، کتاب و کتابخانه مدارس و دیگر مراکز آموزشی نظیر کتاب‎فروشی‎ها، خانه، کاخ، خانقاه‎ها، حلقه‏ها و مجالس درس و بحث که شکلی از کلاس بوده، بحث شده است.