کاپیتال: خوانشی از جلد یکم

کتاب حاضر، با رفت‌وآمد مدام به «کاپیتال» و در حقیقت، ماندن در آن شکل می‌گیرد. به‌بیان‌دیگر، این نه توضیح و نه تفسیر «کاپیتال» در معنای متعارف کلمه، بل اندیشیدن و واداشتن به اندیشیدن، از خلال آن است، و نیز از خلال خود. بنابراین ارجاعات پرشمار آن به این اثر و در کنار آن دیگر نوشته‌های «مارکس» فرایند خواندن را ناگزیر می‌کند از جای گرفتن در لابه‌لای متن «کاپیتال»؛ و البته، نه در پی پاسخ، همچنان که نویسنده، اینجا، حرکت «کاپیتال» را نه به‌سوی یک پرده‌برداری خشک و عقلانی بل به‌سوی حفظ غرابت مسئله در دل غرابت جدید راه‌حل دیالکتیکی می‌داند. در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «چرا بازگشت به «مارکس»، و پیش از هر چیز، چرا بازگشت به این متن قرن نوزدهمی به نام «کاپیتال»؟ اگر اندیشه‌های «مارکس» هنوز معتبرند پس نیازی نیست تا خوانش جدیدتری از این کتاب ارائه دهیم».